Δυστυχώς...αποτύχαμε

Έχετε μιλήσει ποτέ με τα 15χρονα; Όχι. Γιατί όλοι μας τα θεωρούμε ηλίθια, αργόσχολα και επαναστάτες με τα λεφτά του μπαμπά. Είναι εύκολο να βάλουμε την διαχωριστική γραμμή μεταξύ ημών των ώριμων και εκείνων των ανώριμων. Όταν εμείς είχαμε το δικαίωμα στα 14 και στα 15 μας να λέμε ότι θέλουμε να γίνουμε αστροναύτες, ποιητές, επαναστάτες, κανείς δε βούλωσε το στόμα των ονείρων μας. Τώρα έχουμε απαίτηση, ως βολεμένα όντα, να κατακρίνουμε και να βάζουμε τα παιδιά να έχουν συγκεκριμένα όνειρα: Να βρεις δουλειά και να βολευτείς και εσύ. Ποιοι, όλοι εμείς που είχαμε όνειρα άπιαστα και ακόμα αναθεματίζουμε που δεν γίναμε αυτό που ονειρευόμαστε στα 15 μας.

Εμείς λοιπόν, κάναμε μία γενιά που δεν έχει άπιαστα όνειρα. Γεννήσαμε παιδιά που έχουν ως πρότυπο όχι τους δικούς μας αυτοδημιούργητους πατεράδες, όχι τους οικοδόμους που δούλευαν από νύχτα σε νύχτα, όχι τους γονιούς που δούλευαν για να τους ξεπεράσουμε. Κάναμε μία γενιά που έχει εμάς ως πρότυπα. Και τι... πρότυπα είμαστε εμείς; Είμαστε οι κύριοι με το καινούργιο αυτοκίνητο και διαμέρισμα με δάνειο, με την πλάσμα TV με δώρο playstation για το παιδί (για να μας αδειάζει την γωνιά όταν γυρνάμε «φορτωμένοι» από το γραφείο), με τα ραντεβού για extensions και γαλλικό μανικιούρ, με στόχο ένα 4Χ4, με γκόμενο ή γκόμενα τα απογεύματα που το παιδί κάνει 2ωρο «ιδιαίτερο».

Και έχουμε την σιγουριά ότι τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν τις μικροκομπίνες μας! Ότι δεν καταλαβαίνουν όταν γυφτοκαμαρώνουμε που καθίσαμε δίπλα στον βουλευτή ή στον Δήμαρχο σε ένα κοκτέιλ πάρτι αλλά και ούτε ότι αρχίζουμε να γλείφουμε τον κάθε κρατικό υπάλληλο όταν είναι έτοιμος να μας «χώσει» το χαράτσι. Ας βάλουμε μία φορά τον εαυτό μας στα μάτια ενός 15χρονου για να δούμε τί βλέπουν πάνω μας επί καθημερινής βάσης. Την καθημερινή μας ξεφτίλα όταν παίρνουμε δωράκι στα παιδιά μας το καινούργιο κινητό τηλέφωνο, το δερμάτινο μπουφάν μάρκας για να έχουμε το θράσος να τους λέμε: «Τί σου λείπει, εγώ χρεώνομαι για να έχεις εσύ τα πάντα». Και όταν σε κοιτάνε με εκείνα τα μάτια που είναι καθρέπτης, ο οποίος δείχνει την γύμνια σου, τους δίνεις 50 ευρώ να πάνε στην in καφετέρια για να ξεχάσουν την ξεφτίλα σου.

Τα παιδιά είναι στον δρόμο γιατί αν μείνουν στο «κωλομεγλυφάτο» σπίτι μας ή θα μας χτυπήσουν ή θα μας κάψουν ζωντανούς. Βγαίνουν στο δρόμο αλλά γυρίζουν με σκυμμένο το κεφάλι για να κάνουν ιδιαίτερο με τον καθηγητή του δημοσίου που προσλάβαμε για να του βάλει και ένα καλό βαθμό στο απολυτήριο. Θεωρούμε ότι επειδή γίναμε εμείς τεμπέληδες και τα παιδιά μας είναι τεμπέληδες. Θεωρούμε ότι επειδή σκύψαμε για την βόλεψή μας, θα κάνουμε και τα βλαστάρια μας να προσκυνήσουν.

Πριν φωνάξουμε για την ανασυγκρότηση του ελληνικού κράτους, πρέπει πρώτα να κάνουμε ανασυγκρότηση του εαυτού μας. Τα παιδιά δεν κάνουν πορείες για την πάρτη τους, κάνουν πορεία για να ξυπνήσουν εμάς. Εμάς που τα γεννήσαμε, τα μεγαλώσαμε και τα τοποθετήσαμε σαν λαμπατέρ στο πανάκριβο σαλόνι μας, σαν μπρελόκ στα κλειδιά του πανάκριβου αυτοκινήτου μας, σαν κορνίζα στο αστραφτερό μας γραφείο, σαν τον ρομαντικό μας εαυτό που τον καταχωνιάσαμε για να μην μας φτύνει.
απο simple man μεσω apneagr